Dendritische cellen scannen de omgeving voortdurend op de aanwezigheid van ziekteverwekkers en kunnen deze informatie doorgeven aan cellen van het aangeleerde afweersysteem. Van dit principe wordt gebruik gemaakt bij dendritische cel vaccinatie, waarbij geprobeerd wordt een afweerreactie op te wekken tegen kankercellen.

Eerst worden dendritische cellen van de patiënt geïsoleerd. Of als alternatief worden voorloper cellen geïsoleerd die in het laboratorium worden gekweekt zodat dendritische cellen ontstaan. Vervolgens worden dendritische cellen in het laboratorium in contact gebracht met stukjes kankercellen die ze kunnen opeten. Na een aantal extra activatiestappen, worden de dendritische cellen terug geïnjecteerd bij de patiënt, waarna ze op weg gaan naar de dichtstbijzijnde lymfklier. Tenslotte kunnen ze killer T cellen activeren, die op hun beurt de lymfklier verlaten en op zoek gaan naar kankercellen om ze vervolgens te doden.

Het voordeel van deze aanpak is dat er een geheugen tegen kankercellen kan ontwikkelen, net zoals dat gebeurt bij vaccinaties tegen ziektekiemen. Hierdoor kan het afweersysteem de kanker opnieuw aangevallen als het terugkomt.

Een ander voordeel is dat er specifiek kankercellen worden aangepakt zodat er minder bijwerkingen zijn. Een nadeel is dat deze aanpak niet bij alle kankers lijkt te werken, maar vooral bij een bepaald type huidkanker (melanoom). Ook is de behandeling erg duur. Op dit moment wordt deze behandeling dan ook alleen in klinische studie verband gegeven om te onderzoeken hoe effectief dendritische cel vaccinatie is.